Als jongen droomde ik ervan de wereld rond te zeilen om de Grootste Schat die ik gevonden had met zo veel mogelijk mensen te delen. In poëziealbums van klasgenoten tekende ik mijzelf wel eens op een boot, met Bijbel in de hand. In de bibliotheek leende ik alle boeken over zeilen en droomde van verre reizen. Met een klasvriendje mocht ik eens mee voor een tochtje langs de Vlaamse kust, maar verder bleef zeilen een verre droom. We woonden ver van het water en zeilen was geen familietraditie: ik had geen idee hoe je eraan kon beginnen.

In Noord-Afrika waren we plots omgeven door water. Monastir ligt op een schiereiland en veel inwoners gaan geregeld in kleine houten boten vissen. De zee opgaan maakt deel uit van het dagelijks leven. Dat wekte die jongensdroom terug tot leven. Op een dag vroeg ik aan de Heer: is nu misschien het moment gekomen om die jongensdroom waar te maken?

Zeilen was zoals in mijn dromen: spannend, ontspannend,  vrij en uitdagend, een ontmoeting met de machtige Schepper en zijn prachtige schepping.

Met kapseizen en dobberen leerde ik steeds beter zeilen. Na YouTube-tutorials volgden zeilstages en sportkampen in Nieuwpoort. Ik behaalde allerlei certificaten en brevetten. Uiteindelijk werd ik zeilinitiator en later instructeur zwaardboten.

Tijdens het zeilen met onze kinderen en het lesgeven ontdekte ik dat zeilen een fantastische leerschool voor het leven is. Je leert allerlei nuttige knopen, kaartlezen, meteorologie, oriëntatie, klussen en nog meer. Maar nog belangrijker  zijn samenwerking, leiderschap, verdraagzaamheid, vertrouwen, doorzetting, geduld en andere belangrijke kwaliteiten.

Ook Jezus maakte dankbaar gebruik van boten om zijn werk te doen en zijn leerlingen te vormen. Een boot is de ideale discipelschapsschool.